insan, hayatta sadece sevgilisini kendi seçebilir, kimseye bağlı kalmadan.
aile zaten default olarak gelmiştir. 3-4 yaşına gelmeden kim olduklarını bile anlayamazsın onların, ''kim bunlar yaw'' diye bön bön bakarsın suratlarına.
o anlatılan '' ayy biz x'le çok acayip kankayız, inanılmaz harikayız yanee'' ifadesindeki x, senin yan apartmanında oturduğu için ya da okulda arka sıranda oturduğu için onunla kankasındır. lisedeysen lise bitince, üniversitedeysen iş/evlilik hayatına atıldığında koparsın onlardan, istisnalar dışında.
sevgiliyi ise sadece kendin seçersin, bir gün bi cafede otururken kesersin ''lan ne güzel hatunmuş bu'' diye, otobüste karşılaşırsın sürekli, tarık akan gibi takipe alırsın kızı vs. vs.
listeler daha uzar gider.
türkiye'deki boşanma oranlarını bilmiyorum ama yüksek olduğunu tahmin ediyorum ve çocuklar duymasın ailesi dışında ''oğlum/kızım biz boşanmaya karar verdik ama biliyorsun ki çok acayip moderniz, istersen ayrılmayız fark etmez yani'' konuşmasını yapan ailelerin nadir olduğunu düşünüyorum. ortada böyle bir durum varken, insan birey olduktan sonra; ailesini çok sevse de kararlarını kendi almak zorundadır. hayat, anne kucağında geçecek bir yer değil. ben büyüyeceğim ve onlar yok olacaklar. ne kadar erken birey olursam, onların yokluğu o kadar az acıtır.
konuyu dağıttım iyice, toparlamayı deneyeyim. insanın kendisi hakkında vereceği belki de en önemli karardır eş seçimi ve bunun anneye babaya kuzene dayıya danışılacak bir yanı yoktur.
seversem ben seveyim, ayrılırsam ben ayrılayım. kendi kararım olsun.
