zaman ne kadar da hızlı geçiyordu. daha 3 yıl önce bir sonbahar günü ayrılmıştım bu şehirden. kimseye haber vermeden bir akşam yola çıktım. kimse beklemiyordu beni. belki çoktan unuttular beni ama özlemek dedikleri şey beni sarmıştı. neden bu kadar geciktim geri dönmek için bilmem ama dönüş yolu bile heyecanlandırdı beni. acaba tanıdık birileri hala var mı orada? benim gidişimle üzülenler oldu mu? beni görünce sevinecekler mi?
yola çıkalı henüz yarım saat olmuştu ama içime garip bir hüzün çöktü. acaba dedim kendi kendime. hayal kırıklığı mı yaşamak istersin? yoksa uzaktan mutlu olduklarını düşünüp hayal etmeyi mi? oraları hep mutlu hatırlıyordum çünkü. herkes dosttu ben ayrılırken. ama dostluğumuza ilk darbeyi ben vurdum habersiz ayrılarak. selamı sabahı ben kestim dostlarla. evet ben, bana inanan beni seven insanları terkettim. şimdi hangi yüzle çıkacaktım karşılarına. kahveci mehmet abi beni gördüğünde ne düşünecekti. berber ibrahim, bakkal orhan...
bir saat daha yol aldıktan sonra iç sesim tüm duygularımı bastırdı. artık bu insanların yüzüne bakamayacağımı anladım. yol kenarındaki çeşmeden yüzümü yıkadım. güneye bakarak bir sigara daha içtim. arabaya binip geri döndüm...
anladım ki aklım orda kalmış... geri almaya gidemedim...
