ertuğrul fırkateyni çetin okyanus fırtınasına dayanamamış; su almaya başlamıştır... gemi mürettabatı var gücüyle geminin alt bölümünde oluşan hasarları onarmaya çalışmakta, tahtalardan geçici bir yama ile bir şekilde sonu ertelemeye çalışmaktadır... tam o sırada kaptan ali bey merdivenlerden görünür... üzerinde asıl üniforması vardır. gemicilik ahlakı gereği bir kaptan asıl üniformasını ya törenlerde giyer, ya da son seferinde... bunu gören mürettebat yıkılır... ali beye döner ve sorarlar;
- kaptanım hiç mi ümit yok ? biraz daha uğraşsak onarılacak gibi duruyor?
* üç ana direkten ortancası çoktan devrildi... kurtulma imkanımız kalmadı...
- ne yani bunca saattir tabutumuzu mu çakıyorduk ?
* sonuçta kendi tabutunu kendin çaktın. bundan büyük bir şeref olabilir mi ?
tam o sırada yukardan heyecanla bir ses gelir... 'ışık' der gözcü. evet kıyıda bir deniz feneri vardır. çok da uzak değildir. son çare gemiyi tüm gaz ilerletmek için yanabilecek ne var ne yok kullanılır. japonyadan istanbula götürülecek hediye ipek kumaşlar bile atılıverir kazana son bir ümit olsun diye... çünkü istanbula gidecek en büyük hediye yine kendileridir zaten.
gemi son güç durdurulamaz bir hızla fenere yanaşır; ancak öndeki büyük dalga alçaldığında kayalıklar gözükür. çok şiddetli bir şekilde kayalıklara giren gemi paramparça olur...
olayın haber alınmasının ardından istanbulda limanda yüzlerce kadın birikir. 69 kişinin kurtulduğu haberi onlar için hayata tutunma ümidi olmuştur. o kadınlar tam 1 yıl boyunca gelen her yabancı bandıralı gemiye eşlerini sorarlar. her olumsuz cevapta tekrar yıkılır; tekrar yeşeren umutlarla beklemeye devam ederler...
bugün olayın yaşandığı kuşimotoda çocuklara türk isimleri verilmektedir. türk japon dostluğunun en önemli temelleri o acı hatıralarla atılmıştır...
