beklenmedik bir anda insanı çarpar, öyle kalıverirsiniz. sevdiğiniz birinin üzüntüsü ayrı bir zordur. teselli etmek istersiniz, bir şeyler söyleyip rahatlatmak, üzüntüsünü hafifletmek istersiniz, ama bazen yapılabilecek bir şey yoktur. 'üzülme' bile diyemezsiniz, sadece boş boş durur, kendi kendinize zamanın en iyi ilaç olduğunu hatırlatırsınız.
insanı boğan bir duygudur bu üzüntü, evin soğukluğudur, uykunun durup dururken bölünmesidir, ağızdaki pamuk tadıdır. neyi beklediğini bilmeden beklemektir.
