Karanlığı sevmeye başladım sevgili. Sadece siyah ve gri.. Tüm renkler siyahın yansımaları gibi.Görmüyosun ama varlıklarını hissediyorsun.
Hayal gücünün sınırları nereye kadar ulaşabilirse, karanlık o kadar derin oluyor.. Bazen anlamlandırabilmen için nesneleri onlara dokunman gerekiyor.
Oysa gözlerim vardı benim.. Görmem için..!!
Demek renkler olmadan, ışık olmadan onlarda bi işe yaramıyor..
Şimdi karanlığı katlıyorum. Bi uçak yaptım. sonra bi tavşan. Şimdi bi de çilek.. sen çok severdin ya...
Sonra hatalar yaptım karanlıktan. Korktuğumu söyledim karanlığa..
Kaybederim..
Sonra aşkı yarattım karanlıktan..
Kaybettim..
Ama keşkeler taşımıyorum cebimde.. Köşelere çarpa çarpa görmeden, dokunarak öğrenmeye çalışıyorum..
Çarptığımda acımıyor mu sanki ? ee acıyor. Ama her tarafımı nasır tutmuş. Artık hiç bir yerim kanamıyor..
Seni tanımadan önce karanlıkta yaşıyordum.
"görmediğim" her insana aynı değeri veriyordum.
Ne de olsa tüm yüzler karanlıkta aynıdır..
Sana licht.. Mehr licht... demiştim..
Yani ışık.. biraz daha ışık...
Sonra yüzünü gördüm.
Yansıdı yakamozun karanlığın denizine..
Sen hiç ayın gözünden gördün mü yakamozu ?
Ne kadar da garipmiş..
O yakamozu ay yansıtır sanırdım..
ışığı ışığına seninmiş...
