2006 yılıydı, ben ve en yakın arkadasım okuduğumuz bölümle alakalı olarak staj yapıyorduk. işten beraberce cıktık, gençtik hoştuk neşeliydik etrafımıza bakarak vitrin camlarını insanları süzerek salınarak oturduğumuz yere giden minibüslerin yanına doğru yürüyorduk. o anda yanımızdan bir bayan geçti, beyaz tenli masmavi gözlü bir bayan. arkadaşım serzenişte bulundu neden bizde renkli gözlü olmadıysak göz rengimiz herkesinkiyle aynı ya da benzer oysa renkli göz öyle mi falan diye sitem edercesine konuştu, oysa ben ela gözlüydüm kendisinin kocaman kahverengi gözleri vardı. bu sırada minibüste baya yol almış ineceğimiz yere yaklaşmıştık ki bir çocuk binerken kapının yanında inmek üzere olan bir kadına çarptı, hemen arkasında annesi de mahçup bir şekilde özür diledi. çocuk ön sıradaki koltuğa oturdu. minicik elleriyle annesine yapıştı, gülen gözleriyle dışarıdaki arabaları izliyor seviniyordu.hasta değildi, down sendromluydu masmavi gözlerinde bu dünyanın kirlenmemişliği, masumluğu güzelliği parlıyordu adeta, canım arkadaşım az önce ettiği laflardan pişman olmuş gözlerle onu izlerken anlattı içinden geçenler güzel kahverengi gözleriyle.. allahım sağlık gibisi yok dercesine...
olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi..
not: o günkü mavi gözlü güzellik, masumiyetiyle yeryüzüne inmiş melekleri andırıyordu...
