bir sav. benim savım. iyi savdır, yumuşak davranın.
şimdi bir ülke düşünün ki işgal altında, aç, sefil, zikilmiş falan filan.
düşmanlarla, işgal devletleriyle, iç çatışmalarla felan uğraşıyor. başında da doğru dürüst hiç kimse yok. sonra biri geliyor, herkesi sırtlayıp güvenli bir yere götürüyor ve geri dönüp düşmanları zikerttikten sonra halkı esenliğin kucukuna bırakıveriyor.
e sikeyim ki ben öyle memleketi?
herkesin tek bir adamı beklediği yerden ne hayır gelir olm? manyak mısınız siz? nereye kadar?
demek ki ya atam olmasaydı da kurtulacaktı bu ülke, ya da bu ülke batmayı ve batırılmayı hak edecek kadar zavallı, kıt, mal ve bön.
kangısı paşam?
