tam herşey yolundayken ve yıllar geçmişken aradan, bir yerden, eski sayfalardan çıkıp gelmek zorunda mıydın sanki. hiçbir şey olmamış gibi davranırken tekrar canımı acıtmak zorunda mıydın? sensizliğe bu kadar alışmışken, tam da kendi ayaklarım üzerinde durabilmeyi öğrenmişken bana bunları söylemek zorunda mıydın? küçük bir kızdım seni tanıdığımda, sayende olgunlaştım ve şimdi beni tanıyamıyorsun. üstüme yüklediğin o ağır yüklerin altında ezilen ruhumu artık tanıyamıyorsun. daha 16 yaşındaki bir kıza ölümün soğuk yüzünü göstermiştin. yaşatmamıştın belki ama uçurumun kıyısında yaşamak nedir senin sayende öğrendim. gün be gün ölümü beklemek, ya da dua etmek. duaların nasıl kabul olduğunu öğrendim. bir başkasının iyiliğini istiyorsan kendi iyiliğinden fedakarlık yapmalıymışsın. "yasasin" dedim allah'a. o yaşın yeter ki. ben onu bir daha göremeyecek olsam da.. yasasin.. ilk defa bir duam kabul oldu. belki en acı vericisiydi benim için bu, ama bir yerlerde yaşadığını biliyorum en azından ve sen kendini en olmadık zamanlarda tekrar hatırlatarak bunu her zaman bilmemi sağlayacaksın.
ve yine ağlıyorum. klavyemde gözyaşları, yanımda sen yoksun yine, ama bütün dualarım seninle...
