hüznün filmi. filmin her karesinde bir ağırlık, bir keder perdesi var. performansların neredeyse hepsi o perdeden bakıyor. çünkü karakterlerin neredeyse hepsinin yakın zamanda tattığı bir acısı var. çok katmanlı bir senaryosu yok ama hollywood'dan beklenmeyecek derecede de bağımsız bir duruşu var. acıyla terbiye edilmiş hayatlardan izlenebilir bir kesit sunuyor bizlere.
