ta ki babamın uçup gittiği geceye kadar, diye devam edeceğim başlangıçtır.
insan bilemezya belki bir dakika sonrasını bile, bazı halleri biliyormuş gibi yaşıyor, en kötü şeyler hep başkasının başına gelir ve kendi sadece olsa olsa tanık olur bunlara o kadar gibi.korkmuyor o yüzden sanki kendine verilmiş bir teminat gibi, tedbir falan da almıyor bu yüzden.sonra birgün bir şey oluyor o hep başkasının başına gelecek senden uzak olacağını sandığın şey, hiç haber vermeden, seni uyarmadan ya da hazırlamadan geliveriyor başına.perdeler açılıyor gözünden, sanki birden birileri göz kapaklarını zorla kaldırıyor ve gerçek hayatı gösteriyor sana, hayat eşit ve adaletli aslında, mutluluğu da , acıyı da eşit dağıtıyor, sadece zamanlaması eşit değil o kadar.
şimdi artık dokunulmaz varlık değilim gözümde, herşey olabilir artık bana da, gördüklerim, bildiklerim, düşündüklerim hatta düşünemediklerim ne varsa ne yaşanmışsa ya da yaşanacaksa bu dünyada, biliyorum artık benim de başıma gelebilir.
babam gitti ya, ben artık onun yanındayken kendimi dimdik, sapasağlam bilmeyeceğim ya,
artık herşey olabilir..
