nasılsa her güzel şeyin bi sonu vardı.
kendine açılıyordu kapattığın tüm kapılar.
dünyanın, dönerken daha da karıştırdığı bi kör düğümdük hepimiz.
kelimelerin kifayetsiz olduğunu söyleyen şair,
bu derde düşmeden önce habersiz olduğunu da ekliyordu şiirine.
bizde alıyorduk o şiiri,yazıyorduk en kara tahtalarımıza.
tebeşir tozu yutup ateşimizi yükseltiyorduk,
hayatın derslerinden kaytarabilmek için belki.
aslında içimizde yanan ateş yeterdi sınıftan kaçmaya.
öyle kolay geliyordu kaçmalar.
öyle kolay istiyorduk herşeyi.
büyüdük sonra.
kaçmak zor gelir olurdu.
şehirleri bırakmak,gitmek,yeniden kurmak hep zor gelir oldu.
şairlere güvenemez olduk,kifayetsiz kalan kelimeleri bize yetmedi.
o derde düştük bizde...
sildik kara tahtalarımızı,yeniden yazamadık,
içimizdeki ateş çoğaldı ama kaçamadık.
sözler anlamsızlaştı,yetmez oldu,yetişemez oldu...
sözün bittiği yer kaldı.
