başlarda çok ilgi isteyen, biraz ara verdiğinde baştan başlaman gereken, orkestranın en asil, en masum, çocuksu, neşeli, bi o kadar hüzünlü, ne hissetmen gerektiğini düşünmene bile fırsat kalmadan hissettiğin, dinlerken içine huzur dolduran, üç parçalı tutkum. ikinci oktavın seslerini çıkarmak ne kadar zor olsa da sevmemek ve çalanları hayranlıkla izlememek mümkün değil sanırım.
