o orda, yanıbaşında durur, ama dokunamazsın, gözlerinin içine bakamazsın. sana sarılmasını istersin içten içe, deli gibi, kokusu tüm hücrelerine kazınsın diye, ama olmayacaktır bilirsin. bir taraftan içinde tutamazsın, tüm dünyaya haykırmak istersin, bir taraftan duyacak, anlayacak diye ödün kopar. yanında konuşamazsın, kelimeler tükenir, hafızan silinir, aklına söyleyecek hiç birşey gelmez, söylediklerin kulağına dünyanın en saçma harfler topluluğu gibi gelir, kendini aptal gibi hissedersin ama konuşmadıkça daha da kahrolur kendini daha da çok suçlarsın.
hiçbir şey kesin değildir, acı verdiği dışında. onun adını duymak, onu çağrıştıran herhangi birşey görmek hatta sadece onu düşünmek o kadar acı verir ki... sanki kalbini boğuyorlar o derece. her an ağlayabilirsin, bir melodi, bir cümle, bir görüntü yeter. ne bu durumdan kurtulmak istersin, çünkü içinde bir umut vardır kahretsin ki, ne de böyle devam etmek. karşılığı olursa sonunda dünyanın en güzel aşkıdır aslında, çünkü gerçekten seversin. çünkü karşılık beklemeden sevmişsindir. o şekilde konuştuğu, o şekilde güldüğü, o şekilde düşündüğü, o şekilde giyindiği için ve daha birçok neden için. ama sonunda karşılığı yoksa işte o zaman en boktan durumdasındır. ne yaparsın nasıl çıkarsın işin içinden bilinmez.
