özledim seni
ayrılık yüreğimi karıncalandırıyor nicedir
beynimi uyuşturuyor özlemin
çok sık birlikte olmasak bile benimle olduğunu bilmenin bunca zaman
içimi nasıl ısıttığını yeni yeni anlıyorum.
yokluğun, hatırladıkça yüreğime saplanan bir sızı olmaktan çıkıp
mütemadiyen bir boşluğa sabahları seni okşayarak başlamaları
akşamları her işi bir kenara koyup
seninle başbaşa konuşmaları özlüyorum
oynaşmalarımızı, yürüyüşlerimizi, sevimli haşarılığını
çocuksu küskünlüğünü
nasıl da serttin başkalarına karşı beni savunurken
ve ne kadar yumuşak
bir çift kısık gözle kendini, ellerimin okşayışına bırakırken
gitmeni asla istemediğim halde
buna mecbur olduğunu görmek ve sana bunları
söyleyemeden git artık demek
beni ne kadar çabuk unutursan, o kadar çabuk kavuşacaksın mutluluğa demek
sana ne de zor
seni görmemek ve belki yıllar sonra karşılaştığımızda bana bir yabancı gibi
bakmanı istemek senden
yeni bir sevdayı yasakladığım kalbime söz geçirmek...
