ülkücülerin yoğun olduğu bir şehirde büyüdüm. etrafımdakiler kürtleri hep kötülerdi arkadaşlarıma ben kürdüm diyemezdim. utanırdım. dışlamalarından korkardım. istesemde istemesemde dışlarlardı beni. türkiyede kürt olmak zordu. duygularım zayıftı, ben zayıftım.
oysa ben kürttüm işte. kürt olmanın kötü bi tarafı yoktu. onlar gibiydim. ya da onlar benim gibi. eve geldiğimde anacığım kürtçe konuşurdu; dışarda arkadaşlarla türkçe konuşurduk. iki dil bilmenin nesi kötüydü. kürtleri hep kirli, pasaklı, cahil, yobaz zannederlerdi, kendime ve aileme bakardım dedikleriyle bir bağlantı kuramazdım.
