tüm güzelliğiyle karşında duruyor. ona en çok yakıştırdığın elbiseyi giymiş. saçlarını toplamış. tam da senin sevdiğin gibi... öldüğünde gömülmek istediğin gamzeleri yanaklarında belirginleşmiş. dudakları hafif aralanmış, inci dişleri parlıyor. o delici bakışları içini yakıyor... sana yaklaşıyor usul usul. hatta kollarını açmış. belli ki sarılacak. hem bakarsın minik bir buse kondurur yanağına. kalbin yerinden çıkacak sanki. ancak bir terslik var. bir garip huzursuzluk içinde... gerçek olamaz bu. tam ona dokunacakken uyanırsın soluk soluğa, kalbinde bir çarpıntıyla. gözlerinden süzülen yaşlar habercisidir bunun sadece bir rüya olduğunun.
bundan böyle rüyada bile görülmek istenmeyen şahsa yöneltilen işbu emir cümlesini haykırırsın boşluğa lanetler yağdırarak. girme artık rüyalarıma!
varlığını hissedemiyorsun. sıcaklığı, teni, nefesi, kokusu, hiçbir şeyi yok hayatında artık. tüm bunların acısıyla boğuşurken ve esen yelin, yanağını hafifçe okşayarak geçmesi bile onu hatırlatırken sana, bir de rüyalarında onu görmek zulüm gibi geliyor biliyorum. anlıyorum seni, çok uğraştın onu unutabilmek için. başka şeylere odaklandın. belki bir hobiye sarıldın, belki kitaplara, filmlere... gezdin dolaştın. yeni insanlarla tanıştın. tam tersi, belki de eve kapattın kendini, asosyalliğin dibine vurdun. karanlık odanda, kucağında bilgisayarın, saatlerce internetin başında zaman öldürdün. belki de zamana bıraktın rutin hayatını yaşayarak. tüm bu emeklerine ve dibe vurmuş hislerine rağmen utanmadan rüyana girip iyice allak bullak ediyor seni. zor...
aslında kendine isyanın ve feryadın. bu cümlenin muhatabı yok karşında. onun hala, bilinçaltında tüm ağırlığıyla yer kapladığını fark ettiğin ana tüm yakarışın.
