Dini inançlarımıza sığındığımız kadar hiçbir şeye sığınmıyoruz mesela. Korkudan altımıza ettiğimiz anda hiçbirimiz ateist değiliz mesela. Hepimizin bir Allah'ı var.
Bugün bundan bahsetmeyeceğim ama.
Asıl konu, kendimize olan inancımız. insan isterse en zoru bile başarabiliyor. Bir zamanlar imkansız dediklerimizi başaran insanlar kesinlikle inançlı insanlardı. Kendilerine olan inançları, ''ben bunu yaparım'' a olan güvenleri en fazla olanlardı.
Uğraşmadan, çabalamadan hiçbir şeyin olmayacağını biliyorum. Yani, bir şeyi kendin yapmıyorsan eğer, başka biri senin yerine aslamaz yapmaz. Altına etmeyi bırakana kadar ailenin yaptıkları hariç tabi. Anneler bir tane.
Eğer birini seviyor ve O'na bunu söyleyemiyorsan, hatta hissettiremiyorsan bile, ilahi bir gücün çıkıp O'nu sana ayarlamasını bekliyorsun. Allah meleklerinden birini görevlendirip, kimseyi kimseye ayarlamıyor. Buna eminim. O yüzden kendin bir şeyler yapmalısın. Bunun farkına varıyorsun. Ve o geldiğinde ellerinin titremesini engellemeye çalışman anlamsız. Konuşurken sesin titreyecekse bırak olsun. Bu yaşaman gereken heyecan. Aşkın ne kadar büyükse bunu o kadar fazla yaşarsın. Bu yüzden seviyorsun zaten. Gidip konuşursun. Bu kadar basit. Hayır, bu kadar basit değil. Çünkü ayaklarının, O'nun yanına gitmeye karar verdiğin zaman direnecek gitmemek için. Aklın; '' aslında sen çok çirkinsin. Yani bugün. Belki de yarın iyice süslenip öyle çıkmalısın karşısına. Şimdi değil. Yapma. '' diye çığlıklar atacak. işte tam burada inançların devreye girer. Allah'a değil, kendine olan inançların. '' En güzel benim '' diye kendini kandırmalarından bahsetmiyorum. '' Sonu ne olursa olsun ben bunu yapacağım. '' derken ki inanç benim bahsettiğim. Beyninin seni caydırmaya çalışan en ücra köşelerini bu inanç ile zaptedersen o zaman kazanan sen olacaksın. Haydi git, yap bunu. Kazanan sen olmasan bile inançların olacak.
