sevgi, şefkat, paylaşım, cinsellik ve alışkanlık gibi güçlü nedenlere rağmen, sizin gibi sınırlı, zavallı ve basit kula bu kadar bağlanmamak ve sınırı aşmamak gerektiğini düşünün ve kendinize şu soruları sorun.
o kişi kendi saçını kaşını gözünü kendi mi dizayn etti yoksa bu güzellikleri geçici olarak taşıyan bir ayna mı? gerçekte hayran olduğunuz aslında o mu?
onun sizin üzerinizde ne kadar hakkı vardır?
siz hastalandığınızda size şifayı o mu veriyor? bedeninizde her an gerçekleşen miyarlarca işlemi aldığınız her nefesi ona mı borçlusunuz?
sizi yediren içiren gökten su indiren yerden yiyecek çıkartan anne karnında bile besleyen o mudur?
ölünce yanınızda o mu olacak? doğdunuzda yanında o mu vardı?
size gelen bir musibeti engelleyebilir bir güzelliği artırabilir mi?
nefsani sebeplerle sizden daha güzel daha yakışıklı daha istikbal vaadeden birini gördüğünde sizi unutmayacağından emin misiniz?
'süt emerdin gündüz gece, unuttun ya büyüyünce bu işte tıpkı öylece unutursun mihribanım' ve 'ağaca dayanma çürür kula dayanma ölür' sözleri sizce gerçekçi sözler değil midir?
bu acı sevgiden ziyade tutkunun, ihtirasın ve bir tür hastalığın sonucu mudur? eğer öyleyse sorun sizde olup her an için bir başkasıda size o acıyı yaşatamaz mı?
bütün bunlar kendini bir başka nesle aktarmaya programlanmış genlerin ve hormonların bir oyunumudur? eğer öyle değilse fizyolojik sebeplerle cinsel hayatınız ve arzularınız hiç olmamış olsaydı yine de bu kadar sever ve bağlanırmıydınız?
bu kadar basit mi sevgi, şefkat, paylaşım, var kardeşim diyorsanız üzerinizde muazzam hakkı olan anne babanıza veya en çok hakkı olan tanrıya bu kadar sevgi ve bağlılık besliyor musunuz?
bütün bunlara itirazınız var ve hala aşk acısından muzdaripseniz şu müziği sık sık dinleyin. bu müziği dinleyipte sırıtmamak maharet ister.
