tusi tasavvurat'ında, ateizmin ve nihai bir ikliğin mantıki imkanını reddettikten sonra; farabi, ibn miskeveyh, ve ibn sina'nın aksine, rasyonel esaslar üzerinde mantık ve metafiziğin allah'ın varlığını ispat etme konusunda çok yetersiz kalacağını öne sürer. allah her ispatın nihai ilkesidir ve bu sebeple bütün mantık ve metafiziğin temeli olarak kendisi mantıki ispattan bağımsızdır. formel mantığın temel yasaları gibi , o ne ispata muhtaçtır ne de ona uygundur. o kozmik mantığın temel, zorunlu ve apaçık ilkesidir ve o'nun varlığı ispat edilmekten çok zorunlu olarak kabul edilir. ahlaki hayatın tetkikinden de benzer bir sonuca ulaşılır ve modern çağda kant'ın yaptığı gibi allah'ın varlığını ahlakın temel bir kaziyesi olarak görür. ispatın ispat olunan şeyin tam kavranmasını ifade ettiğini ve sonlu varlık olarak isanın ezeliyyeti içinde allah'ı kavramasının imkansız olması sebebiyle, o'nun varlığını ispatlamasının da imkansız olduğunu iddia eder..
