(dizi olanından bahsediyorum. zaten kitabı okumadım) hayatımda 2 kere seyrettiğim ama benim gibi kolay kavrayamayan biri için bile çok dandik bir uyarlama ile icra edildiği belli olan dizi.
ilk izlediğimde annem babam seyrediyorlardı. bekardım o zaman (baya olmuş demek ki). orda bi eleman vardı; hani şu evde dişi köpek görse ona da asılan adı her neyse... hah işte onu hane halkından bi hatunla ilk gördüğümde -ki ilk kime yavşadı onu da hatırlamıyorum şükür- "bu evdeki diğer hatunlara sarkar" demiştim. çok sonradan öğrendim ki sarkmış.
geçen de yine annemle babam misafirliğe gelmişti bize. bu sefer evliydim bayadır. hesap et artık ne kadar sürdüyse bu mal senaryo. neyse işte bi mahkeme çıkışında biri birine şevket diyodu. ben de bu şevket'in taa o ilk izlediğim zamanki şevket olmadığını söyledim evdekilere. "hıı" dediler sadece. bu kadar normal karşılamaları garibime gitti.
sonra işte bu iblisten bile daha dayanıklı olan babanın dangalak bi şekilde ölmesi, istanbul'dan trabzon'a tren bileti almaları falan... hep güldüm izlerken. sırıttım. "öeeh" dedim "bu ne ya hahaha" baktım bizimkiler baya içli içli, pür dikkat izlemeye devam ediyor. ben de döndüm mandalinimi yemeye devam ettim.
yalnız o halil ergün'ün finalin galasında kendi öldüğü sahneyi izleyip de ağladığını falan gördüm sonra televizyonda ya; daha da bişey demiyorum ben. herkes ortaya koyduğu işin ne süpersonik bi şey olduğunu düşünüyor, basiretsiz, başarısız bir senaryo için bile para uğruna ağlıyor ya göz göre göre, işte bundan tiksiniyorum.
