artık uzakta olan, belki de hiç haber alınmayan eski sevgilinin ağzından süzülen sedalara hasretlik çekmektir.
saatlerce duymaktan bıkmadığın o sesi özlemek... kimi zaman aşk nağmeleri fısıldayan kulağına, kimi zaman nefretini kusarak bağıran çağıran; ağladığında kulağına dolan hıçkırık ve feryat tınılarıyla seni kahreden, mutluluğunda dökülen kahkaha sesleriyle seni bulutların üzerine taşıyan; bazen içini kıpır kıpır eden, bazen kalbini dağlayan; her sabah uyandığında ilk duyduğun ve uyumadan önce son duyduğun o sesi özlemek... aynı ses; 'seni seviyorum' demiş, aynı ses; 'ayrılmak istiyorum' demiş. ne fark eder? özlersin işte.
eski bir alışkanlıkla elin telefona gider ancak kayıtlı dahi olmadığını fark edersin. o an beyninden vurulmuşa dönersin. gecenin bir yarısı, deli gibi sigara içmek isteyip de pakete sarıldığında paketin boş olduğunu fark ettiğin o andaki gibi çaresizlik sarar bedenini. numarası ezberde olsa ne fayda? hem uyuyordur belki. uyusa dahi kim bilir kimin kollarında? hatta ve hatta aklına dahi gelmedin belki bu gece. tıpkı diğer gecelerde olduğu gibi. kim bilir, belki de seni düşünerek uyudu bu gece? ne 'belki'ler engel buna ne de ötesi... özlersin işte.
