çok kırgınım be sözlük... insanlara çok kırgın ve kızgınım. yaşanılan şeylere, paylaşılan anılara saygısı olmayan insanlara çok kızıyorum. böylelerini hayatıma soktuğum için de kendime... bir anda herşeyi silip, arkasını dönebilen insanları anlayamıyorum. vicdanları nasıl böyle rahat? nasıl herşeyi unutabiliyorlar böyle kolay? haksızlığa uğramama rağmen nasıl hala bunun üzüntüsünü taşıyabiliyorum? aklıma geldikçe üzülmesem ben de, umursamasam onların yaptığı gibi. sadece önemsedim ben onları. gerçekten hayatımda önemli bir yer verdim sadece... ama sonra ne oldu?
huzur istiyorum ben sadece, huzur... başımı yastığa koyduğumda rahatça dalabileyim güzel ruyalara diğerleri gibi...
peki ya sen başını koyduğunda yastığa rahat uyuyabiliyor musun?
