hayatımda iki defa, ve ikisinde de devasa bir köpeğin insafına kaldım. korkunç. birini anlatacağım.
ağaçların arasında koşu yaptığım bir gün, artık nasıl hayallere dalmışsam dibine gelmeden farketmediğim, bir anda bir metre önümde cehennemden gelmiş gibi hırlayan ve ağzındaki salyaları yere kadar uzanan o yaratıkla karşılaştım. saniyeler dakika uzunluğunda geçmesine rağmen adım dahi atamadım. ne adımı, kaşımı bile oynatamadım. ama onun hırıltıları arttı, salyaları yerlere yayıldı. sonra ingilizce de olsa duyduğum insan sesiyle biraz rahatladım. "friend, friend" diye bağıran yaşlı bir çift sakince yaklaştı ve evcil olduğunu o an anladığım köpeği alıp sanki çok normal bişeymiş gibi selam vererek devam ettiler. bende koşu zaten yalan oldu. hem zaten o titreyen dizlerle nereye koşacağım ki. 5 dakika sonra aklım başıma geldiğinde o friend lafını bana korkmamam için değil de, köpeğe sakinleşmesi için söylediklerini ancak algılayabildim. çok sinirlendim, geri dönüp hesap sorma planları yaptım ama öyle bir köpeği olan adama ne yapabilirsin ki. çektim sineye.
