duygusuz çocuklardır. her şeyleri var ama duyguları yok, kahve değirmeninden farkları kalmıyor bir süre sonra, robotlaşıyorlar. ye-öğüt-sıç işlevinin dışına çıkamıyorlar. benim erkek kardeşim var, bütün komşunun çocuklarından daha başarılı, o biraz kahve değirmeninden farklı. ürettiği bir şeyler var, atıkları var, ama duyguları işlenmemiş vaziyette duruyor. ben çok başarılı biri değilim, ama bir kahve değirmeninden kolayca ayrılan yönlerim var: hiç tanımadığım birine sigara veririm, eski sevgilim 5 yıl sonra arasa kırmam konuşurum, patronum cumartesi günü rica etse akşama kadar çalışırım, dağları taşımış kadar yorgun olsam da biri benden bir bardak su istese erinmeden veririm, yalnızlığımdam kudursam dönüp de hiçbir kıza laf atmam, canım sıkılırsa bir rakı açamam ama bir sigara yakarım, ve ben duygularımı işleyerek yaşarım...
