başıma gelen bir trajik olayda babamın köpeğim çapkın'ı veterinere götürürken kaza yapmasıdır. o zamanlar 6 yaşındayım ve beyin henüz işlevini tam olarak yerine getiremiyor.
balkondan bakınırken sokağın ucundan önce bir trafik polisi sonra bir çekici sonrada babamın arabasınn hurda hali göründü. ve hiç tepki vermedim. içimden "lan babama bir şey olmuş olabilir ağlamalısın cezax ağlamalısın" diyordum. ama nafile. evin bütün ahalisi hönkürerek göz yaşlarından nehir oluştururken ben kendimi ağlamak için zorlamaya devam ediyordum. evet ağladım sonunda. ama babama değil. köpeğim kaçmış aq. benim biricik köpeğim kazadan sonra firar etmiş. başladım ağlamaya köpeğimi isterimde isterim. annemin "ne gerizekalı çocuk ya bu" bakışları arasında köpeği babama tercih etmiştim. allahtan babamda sıyrık bile yokmuş. ama o günden sonra çapkın'ı hiç görmedim. çocuk aklı, kokuyla köpeğin evin yolunu bulacağını sanarak aylarımı geçirdim. ama dönmedi.
