"kullanılmakla başladı zaman.uzak duyarlıkların halk cemahiriyesinde,ödünsüz yalnızlıkların içselleştirildiği büklüm aşklar, güdümlü ve lazım olarak. ne yüzeysel sırılsıklamlıklar, ne güvenmenin yol ayrımı. hüzzam karanfillerin titrek merdivenlerinde, sana bakmak. öyle bir duygulanma yüklenilir ki, kemikleşir hüzün, kireçlenir. korkunç bir uluma, saygı kaplama,aç ihtiraslar, karanlığın cılız sırnaşıklığı,-şiiri bırak, onu götürme hiç olmazsa- anlamak,hasretin öyle ortaçağ his edebiyatının dışında türkülendiğini anlamak. şarkılar! kaçamak şarkılar! her sözcüğün seni çağrıştıran bir harfi vardır. her rengin bir tonu seni uyandıracak içimde. unutmanın bir şeklini uygulamak zorundayım. bu şehri terkedecek birşeyler bulmalıyım alelacele. kalabalık yüzlerden geçerek gelecek baharın anası avradı. lehçesi, biçemi ilgilendirmeyecek beni artık... "*
