yazıyla tura arasında gidip gelen bir bozuk para gibiyim sözlük. ha oldu ha olacak. sonra parayı atan havada tutup ters çevirdiğinde elinin üstünde, ben yine kaybediyorum.
hiç tanımadığım, daha doğrusu hiç görmediğim birini kendime yakın hissetmeye başlamıştım. zamanı gelince, bir gün, şimdi değil ama belki bir gün birden anlatmaya başlayacağımı, içimi dökebileceğimi düşündüğüm, dostluğa ihtiyacım olduğu bir zamanda yanımda olmasını isteyebileceğim biriydi. anlayabilir diye düşünmüştüm. sonra o sevmediğim iki kelimeyi iki sert şamar gibi suratıma çarptı sanki. bunun farkında bile değildi eminim, zaten olamazdı ama büyü bozuldu be sözlük.
işte bu da benim canımı sıkıyor; yazı desem tura, tura desem yazı. bir daha kimseye umut beslemeyeceğim.
