düşünüyorum neden herşey kötü hayatımda diye. sorumlu arıyorum. evet aslında tek sorumlusu var o da sensin. nerden okuyacaksın bu yazdıklarımı? vurdumduymazın tekisin. benimki senelerin birikimi sadece. az da olsa rahatlama.
o kadar çok şey varki sana haykırmak istediğim. sen bu dünyada gördüğüm en bencil insansın. nefret ediyorum senden. ve asla benim elime düşme olurmu, o herkese olan merhametim, vicdanım sana yok. bi tas su vermem! sende farkındasın kinimin. konuşurken bakmıyorum gözlerinin içine o yetiyordur sana. bazen düşünüyorum yokluğunu, inan üzülmüyorum. aksine ne faydası varki varlığının. ne bir sevgi, ne bir anlayış, ne bir şevkat. sen anca kendini düşün. hep sen, hep sen.
yabancı insanlardan senden görmediğim sevgiyi, şevkati, ilgiyi, saygıyı gördüm. sen hiç umursamazken beni. ve ben sana bişey yapmamışken. en çok da bu zoruma gidiyorya zaten. ben sana hiç birşey yapmadım. ama sen herşeyi çok biliyorsun, hep senin istediklerin olmalıya bunu kabul etmemem bile batıyor sana. lan sevmiyorsun beni daha ne? ve hiç bir beklentin olmadan sevmek zorunda olmana rağmen. bir al karşına neyin var de, kim kaldı ki senden başka? ama yok sen o kadar kendinle dolusunki benim varlığım, yokluğum, ne durumda olduğum bunlardan sananeki.
beklentilerimi unutalı çok oldu, olsun diyordum ne yaparsan yap izi kalsada seviyordum seni. ama artık sevmiyorumda. gün geçtikçe büyüyor kinim. sadece bana değil etrafındaki insanların hepsine davranış şeklin, hareketlerin, konuşmaların hepsinden nefret eder oldum. ama genede kötü gününü görmeye dayanamam. iyi ol.
özür dilemiycem seni artık sevmediğim için bunu sen yaptın, sen bitirdin içimdeki herşeyi. hep sorunu kendimde aramaktan bıktım. ben değilim eksik olan sensin. seni anlamaya çalışmakta istemiyorum artık. ne kadar olabilir desemde bi yerde patlak veriyor bu vurdumduymazlığın olamaz diyorum. biz bunları haketmedik. artık laf sokmuyorum sana. elbet gelecek o gün, yapayalnız kaldığında anlayacaksın beni nasıl yalnız bıraktığını!
