yanlış anlamalara kurban verdiğimiz kısa bir ömür... ne dinlemeyi biliyoruz ne de anlatmayı!
çok bilip az anlayan bir milletin illetli çocuklarıyız... her şeyin en iyisini bilmek ve hakikatin sırrına bile ermek bize mahsus. zaman-mekan ötesi öylesine aşmış bir tasavvurumuz var ki, kelimelere boğulmadan diyaframdan gelen nefes ses tellerini bile titreşmeden anlıyor, kulağa ilişmeyen sese cevap veriyoruz..
belli bir temeli olmayan düşünce, üstüne bina edilmeye çalışılan inşayı kaldıramıyor, eğilip bükülüyor... temeli sağlam atmıyor, inşaatı sağlam malzemelerle yükseltmeye çalışıyoruz, sonrası hüsran... molozlar arasında kalıp kan kaybediyor, kahrediyor lanet okuyoruz hayata... kendi düşen ağlayamıyor, ağlatarak soğutuyor hıçlarını... zor olanı seçip, anlamsızlaştırma telaşına giriyor, kendi bile anlayamıyor içinde olduğu çabanın gereğini... üstüne yapışan enaniyeti gözüne mil çekmekle kalmıyor, alıyor tüm duyularını... işte karşınızda benlikten ibaret koca bir hiç! dönmekte olan dünya, bu boşluğu çevreleyip yamamaktan yorulmuş artık. daha yavaş dönüyor, çok daha yavaş...
kelimeleri unutup, yakındır dumana dönüş!
içi boş,
boşa çalan bir yorgunlukla..
