bunu dediğin adama koyar belki ama amaç da, işin özü de o değildir; bunu der hale gelmiş olmak söyleyene koyar asıl...
kolayına söylenmez bu cümle, o'na verdiğin o ayrı yeri o'ndan geri almak bile ters gelir, varsın yeri ayrı kalsın demek istersin, aylarca, yıllarca...
"bi ömrü o'na adayabilirim " dediğin adama "herkes gibisin" demek nasıl bi yüktür, bunu derken ve arınırken bile acı çekersin, kendini sorgularsın, cevapların ayağına bi taş bağlayıp denize atmışsındır ama çoktan, çünkü yaşayabilmek, nefes alıp verebilmek için başka seçeneğin yoktur, kalmamıştır, bırakmamıştır...
deliremezsin bile, ne deli ne akıllı yarı ölü yarı diri dolaşırsın ortalıkta...
tam bi cinnet anı gelir sonra bi gece yarısı ve o an ya içindeki mezardan çıkıp asıl mezarına girersin ya da "bi anda unuttum seni eminim" deyip günışığını görürsün...
bunu dedirtebilene aşkolsun... her babayiğidin! harcı değil bunu söyletmek...
"kalbimden kalbine yok bile kinim"
