çok özlenen bir şeydir benim için. bugünlerde sabah kalkıp okula yetişmek için 1 simit 1 dilim peynir 1 de çayı acele acele boğazıma takıla takıla yemek zorundayım. ha pazarlarımı? kahvaltımı hazırlıyorum, televizyonu açıyorum ve 1 dakika sonra geri kapatıyorum. çünkü hiçbir şey ailemle yaptığım pazar kahvaltısının tadını vermiyor. peki ben ailemle olduğumda pazarları ne yapıyordum? onlar 9-10 gibi kalkıp kahvaltı yapıyor, bense çoğu gün 12de kalkıp yalnız başıma kahvaltı yapıyordum veya direkt öğle yemeğine başlıyordum. insan ailesinin değerini onlardan uzak olduğu zaman anlıyor. bir pazar sabahında ne sıcacık simit, ne taptaze peynir, ne de demlenmiş çay artık tat vermiyor.
