dışardan bakıldığında 2 yaşındaki veleti bile kendine güldürebilmiş acıların otobüsü.
bir defasında çok net hatırlıyorum bundan 4 yıl önce ben okulun henuz çömezleri arasındayken, ulaşımımı mecburen bu araçla sağlamaktaydım. gelen ilk 525'e en ön sıralardan rahatça bindim ki sonradan binenlerin hakkaten vay haline!! neyse en arka sıraya doğru ilerlerken 2 salise gibi bi sürede otobüsün hınca hınç dolduğuna ohalar eşliğinde şahit oldum. en arkada yer bulamadan arka camın onundeki demire tutunarak gitmeye karar verdim (sanki başka seçenek vardı da). tam o sırada tıklım tıklım olan sevgili otobüsümüzün arka kapısından içeri bir öğrenci girer gibi oldu; ve fakat garibim öğrenci çattt efektiyle kapanan kapılar arasında kaldıktan sonra beş dakika kadar bu şekilde kampüs kapılarından içeri girdi. o günden sonra 525 hakikaten acıların otobüsü olmuştur benim için.
