manik depresif yeşilliğin deniz kıyısında açtığı güzel yer. canım memleketim, buram buram özlediğim güzel evim. karadeniz, karadeniz insanının ruhudur klişesi çok doğrudur. onun sakinliğini, çoşkusu, hüznü, sevinci o insanların ta kendisidir. aslında yaşayan tek denizdir karadeniz. yaşadığını hissettirir. kimi zaman inersin deniz kenarına bakarsın karadeniz'e, yazın başka seslenir sana kışın başka. ormanları, yayalaları, arka fonda hep çalan kemençesi, tulumu... karadeniz insanı olmak gerekir belki bu güzellikleri böylesine yaşayabilmek için ama candır be karadeniz. şurimşine, şurimşine diye seslendiğimdir.
