finaliyle koşar adım özgürlüğe ulaşma hissiyatını buram buram/ nevi şahsına münhasır verişiyle bir devri açıp diğer devri kapatan başyapıt. antoine'nin sıkışmışlık hissi aile- sosyal çevre- okul üçgeninden açımlanmalı kuşkusuz. bu sıkışmışlık ıslahevine dek uzanıyor. filmin en güzel karelerinden birisi çocuğun annesinin öldüğünü söylemesidir. ve psikologun malum sorularına verilen cevaplar çapsız eğitimi ve aile yaşantısını egale etmektedir.
filmi daha da deşmeyip francois truffaut'un bir tümcede olayı bitiren sözüne kulak verelim:
''hafızası zayıf yetişkinler dışında ergenlik kimse de tatlı hatıralar bırakmaz.''
filme dair; kendi yaşam izlerinin bunaltıcılığını/ çocukluk sanrılarının yansımalarını da görebilmek mümkün.
10 üzerinden 9,5!
