özenti olduğu için değil, arada bir de olsa küçük bahanelerle mutlu olmaya çalıştığı için kutlama yapan ülkedir.
çocuktum, annem yarı özel bir devlet kurumunda çalıştığı için eve hep geç gelirdi. o geldiğinde ben çoktan uyumuş, o işe gittiğinde ben hala uyuyor olurdum. annemi görebilmem için en uygun zaman hafta sonlarıydı, onda da çalışan bir anne(!) olmanın verdiği sorumlulukla çamaşır bulaşık temizlik işleriyle bütün gününü geçirir, yine bizimle ilgilenemezdi. çünkü batı özentisi türkiye'de çalışma koşulları gayet ağır, para kazanmak hayli zordu. ve 3 çocuk büyütmek bunların üstüne, sürekli içki içen, hakaret eden, canı istedikçe döven bir babayla. o özenti ülkede kadın hakları adına söylenen her şey yalandı çünkü. her neyse, ben annem eve geleceği zamanlarda hala ayakta kalabildiğim her an anneme parti yapardım. hafta sonları kendi başıma arka bahçede mangal yakmaya çalışırdım, sevdiği komşularının kapısına tek tek gidip, bütün organizasyonumu yapar, annemin hazırladığım "barbekü partisi(!) ile ne kadar mutlu oluşunu izlerdim. yılbaşları önemliydi. haftabaşları gibi. aybaşları gibi. her gün önemliydi. yeni güne hala başımız dik uyanabildiğimiz için. her günü kutlayabilirdim bu batı özentisi ülkede (!) bu kadar ağır şartlar altında halen umutla uyanabildiğimiz için.
büyüdüm, noel'i de kutlarım, paskalya'yı da, cadılar bayramı'nı da... kendimi iyi hissedebilmek için... yeni yılı kutlarım, yeni umutlarla yeni günlere uyanabilmek için...
not: özenti değilim. ve hep kendi takımımı tuttum.
