ankara'da sıhhiye metrosuna doğru ağır ağır yol almaktaydım. önümde 12-13 yaşlarında bir tane erkek çocuğu yürüyordu. çantasının açık olduğunu gördüm ve çocuğun omzuna dokundum, 'canım çantan açık kalmış' dedim.
çocuk hiç bozuntuya vermedi 'saol' dedi ve temposunu artırarak metronun merdivenlerine yürüdü.
biraz sonra çocukla aynı metroya binecektim ve çocuğun çantasının aslında bozuk olmadığını, x belediyesi tarafından dağıtılan çantasının fermuarının patlamış olduğunu, utangaç tavırlarla oturduğu yerden fermuarı yapmaya çalıştığını, bunu yaparken de muhtemelen annesi tarafından yapılan ve öğle saatlerinde yenmesi planlanan ekmek arası bişelerin yere düştüğünü, çocuğun yere düşen ekmeğini alıp kafasını kaldırırken benimle göz göze geleceğini, yine utanarak başını çevireceğini görecektim.
