set vermeden dünya kulüplerarası şampiyonu oldu. (olduk)
inanılmaz bir takım oldular. ki geçen seneden belliydi her şey. muazzamlar gerçekten. diyecek hiçbir şey bulamıyorum. oyunculardan, yöneticilere kadar herkese helal olsun.
ama diyecek başka bir şeyim var.
o da bizim çekememezliğimiz. ulusça kendi başarılarımızla övünmeyi bilmeyişimiz. kıskançlığımızın sonsuzluğu. hasetliğimiz. spor denen şeyi hala ve hala anlamayışımız.
tartışmalara bakıyorum da, cidden çok çirkin-çok ilkel. içten tebrik eden var allah'tan, ama o kadar az ki.
tartışmalar şampiyonluğun gerçekçiliğinden başlayıp, paralimpik spordan devam edip, en nihayetinde takımda nerdeyse türk olmayışına kadar geliyor. spor ve milliyetçilik eksenimizin durduğu müthiş eksen bu işte.
zaten sikindirik transfer ve türkiye kupası maçları nedeni ile az ilgi görüyor bu güzel işler, en azından susun. o da bi erdem. (erdem demişken, eda o ne servisler öyle)
tebrik edemiyorsanız, sindiremiyorsanız; en azından kendi kulübünüzün başarılarına saygı duymuş olun da az biraz susun. takımın hepsi yabancı diyip, türk spor kulübünün dünya şampiyonluğunu kutlamamak-kutlayamamak da ayrı bi zeka örneği gerçi ya, neyse...
ben bir fenerbahçeli olarak, arsenal'e son penaltı atılırken koltuktan koltuğa atlıyordum. arkas voleybolda avrupa şampiyonu olurken keza öyle. evet ne yazık ki paralimpik tekerlekli sandalye basketbol takımının maçlarını izleyemedim galatasay'ın. malum ülkemizin spor aşkı sebebi ile.
ama sevinmek, mutlu olmak, tebrik etmek, takdir etmek, saygı duymak...
bunlar her koşulda hissedilebilecek-hissettrilebilecek duygular.
ki başarı daim olsun, başarı hepimizin olsun...
