bugün okulun basket maçı vardı kubim. maçı izlerken yan tribünden bir hoca bizim tarafa bakıp ağlıyor. nasıl ağlıyor ama anlatamam sana. ne oldu diye merak ettikten sonra bir de baktık ki altımızda duran koskocaman pankarta bakıp ağlıyormuş. bizim oturduğumuz yerin tam altında olduğu için göremedik. yan tarafa geçince gördük ki; senin resmin, yunusun * resmi vardı. altına sizi unutmayacağız yazmışlar. hepimiz o kadar kötü olduk ki.
maçı izlerken senin ve yunusun formaları sahnede koşuyordu. ve gariptir ki ikinizin forması da tam sizin fiziksel özelliğinizi gösteren insanlardaydı. merak etme forman çok iyi birisinde kubim. senin gibi ince uzun birinde. her basket attığında o, sanki senin hissettiğini düşünerek izledim maçı. tüm maç boyunca gözümü alamadım 13 numaradan. kalakaldım öyle hayal kurdum. senin o formanın içinde koştururken bir zamanlar yaptığın gibi sayı attıktan sonra beni göstermeni bekledim. ama öyle bir hareket yapmadı 13 numara bana. o kadar çok yoğunlaştım ki orda o hareketi yapsaydı can gülücektim sen sanıp, o kadar derin düşündüm ki farkına varamazdım orda bana bakan kişinin can olduğunu. bugün yokluğun bir kez daha ve fazlasıyla içimi yaktı kubim. merak ettiysen; maçı aldık. okulun takımı sizden sonra hiç maç kaybetmedi zaten. hepsi sizi anarak, her maçı aldığınızda sizin adınızı söyleyerek seviniyorlar. hepsi kubilay abi yunus abi bize ne çok şey öğretti diyor. gittin ama arkanda çok şey bıraktın kubi. o küçük yaşına rağmen ne çok şey öğretmiş ve ne güzel duygular aşılamışsın insanların kalbine. işte benim sevgilim bu! seni çok özlüyorum...
