ailemin değerini çok daha iyi anlamama neden olan hayattır. şu 20 senelik basit hayatımda öğrendiğim en önemli şeyler üniversite hayatımda oldu. üstelik çok acı tecrübelerle öğrendim. benim gibi lisede hep başarıyla geçen bir öğrenci bir anda 11 dersin 7sinden kalmış duruma düştü. okulu uzatma riskim doğdu. en yakın arkadaşlarım posta koydu ve ben ailemi de üzmüş oldum. ama onlar hiçbir zaman üzüldüklerini bana belli etmediler. her durumda bana ellerinden gelen iyiliğin en büyüğünü yaptılar. ve ben bunları gördükçe tanrım ben ne yaptım deyip günlerce ağladım. okulun kapısından bir kere bile yüzüm gülerek giremedim. her günüm melankoliyle doluydu. ama ailem bu durumda da o kadar anlayışlıydı ki yaklaşık 1-2 ay önce kararımı verdim. okulu uzatmamak için var gücümle elimden geldiği kadar ders çalışacağım ve bu okulu sene uzatmadan bitireceğim. benim üniversite hayatım coşkularla, çılgınlıklarla geçmeyecek belki. üniversite hayatımı özlemeyeceğim belki. ama üniversite hayatı bana çok acı ve çok önemli tecrübeler kazandırdı. ailemin benim için ne kadar önemli olduğunu anladım. sözümü de unutmadım ve her gün onlara söylüyorum. bu okulu uzatmadan bitirmek için elimden geleni yapacağım.
