ufakken evin holünde karşılıklı maç yapardık hep yenerdi beni, hiç yenilmedi bana gönlüm olsun diye, zoruma da gitmedi hani.
biraz büyüdüm 8-10 yaşlarıma geldim, hala yenemiyordum maçta onu, tutup yere alırdı beni, koşa koşa gol atıp gelir bana hareket yapardı, dil çıkarırdı, hatırlarım.
15 yaşlarına geldim, ergenlik, huysuzluk mevcut, hala bu geleneksel maçtan taviz vermiyoruz, zar zor mücadele ediyorum, toptan çok birbirimizle uğraşıyoruz, güreşiyoruz, kim alta alıp golü atarsa o kazanıyor, yine kazanamıyorum, tek tük galibiyetlerim var ama tatmin etmiyor.
20 yaşlarıma geliyorum, tek tük galibiyetler yerini seri ve acımasız galibiyetlere bırakıyor. babam 50lerin başında, 40 gösteren bir delilanlı, sağlıklı mı sağlıklı. maçlardan sonra nefes nefese,
"tebrik ederim oğlum, hadi şimdi biralarımızı al gel." deyip beni ödüllendiriyordu.
20 li yaşların ortalarına geliyorum, babam artık benle maç yapmıyor, yorulurum, hasta olurum diye değil, yenilmek istemiyor artık, biliyor onu yeneceğim, güçlüyüm ondan, öyle biri. hırsı ve sevgiyi harmanlayıp hayata bu kadar güzel entegre edebilen bir adam daha tanımadım, duymadım.
ve babam tam 21 gün önce bizi bırakıp gitti. 21 gündür sohbet ediyorum onla ilgili onun arkadaşlarıyla, kardeşleriyle ve en iyi bilen annemle. yüzüm gülüyor onun hakkında eskilerden şeyler öğrenince, kendisi de anlatırdı da bilmezdi böyle erken bırakıp gideceğini, bilse hepsini anlatır giderdi.
annem... dedi ki,
"siz maç yapardınız küçükken hatırlar mısın?"
"evet... anne..."
"hep yenerdi seni, hiç yenilmezdi sana. derdim ona; 'ulan adam bi kere yenil de çocuğun gönlü olsun.' diye. 'hadi be, ben ona yenilmeyi öğretiyorum, yenilsin ki yenmeyi öğrensin, hırsı öğrensin, bunu sevgiyle yapabilmeyi öğrensin, zarar vermeden öğrensin.' derdi."
bir anda dünyayla ilişkim kesildi ve babamı düşündüm sadece, gülümsedim...
