abimin askerlik görevi sayesinde benim dışımdaki aile bireylerinin ülkemizin neresinde olduğunu öğrendikleri ildir. askerlik ardahan' a çıkınca ilk tepkiler ilginç olmuştu. hatta biraz daha zorlasa azerbaycan' a düşecekmiş lan askerliğin ehee şeklinde espriler de yapılmıştı.
abimin deyişiyle güneşin üşüdüğü yerdir ardahan. peyniri meşhurdur, ama benim damak tadıma hiç uymamıştır, berbattır. kazlar insanlardan daha değerliymiş ardahan' da, abim jandarma olduğundan arkadaşları yaşlı bir kadının kazı çalındığında dağ-bayır demeden kaz aramaya çıkıyorlarmış. yuh lan askerin başka işi mi yok demeyin, o bölgenin ekonomik şartları işte. bir de ardahan'ın yolları türküsü meşhurdur, askere giden abinin arkasından duygusal ana-baba sürekli bıkmadan bu türküyü dinler.
bir keresinde askerde üşüyen, ihtiyaçları olan abiye ptt kargo ile kıyafet, ayakkabı göndermek istemiş olan ben postahanedeki görevliye en hızlısı olsun, aps galiba demiştim. kadının cevabı: en hızlı 3 günde gider ama!
ardahan' la ilgili bu kadar bilgiye sahip olmamı sağlayan abim geçen sene 12 aralık' ta askere gitti ve 5 ay 20 gün sonra geldi. ardahan ise bir anı olarak beynimizin bir köşesinde duruyor. yemin törenine bile gitmedim, ardahan' ı görmedim ama görmek isterim tabi.
