dersin ortasında kapıyı çalan okul müdürünün içeri girip senin adını söylemesidir en başta. sen eşyalarını toplarken, arkadan arkadaşlarının garip bakışlarını alırsın. sonra birden içinde oluşan korkuyla müdüre bakarsın, yüzünden bir şey anlamaya çalışmak en normali gibi görünmektedir çünkü. müdür hiçbir harekette bulunmaz. arkadaşlarının ağzından mırıltılar yükselmeye başlar, hepsi bir şeyler söyler ama sen duyamazsın; o sırada kafan çok daha meşguldür.
sınıftan çıkarken ingilizcecinin sesini duyarsın. adını söyler, ve sonra dedenin öldüğünü.
yanında müdür olduğu halde olduğun yere çakılıp kalırsın, göz yaşları gözlerinden akarken ayakta durmaya çalışırsın. birkaç dakika sonra etrafını çevreleyen öğretmen topluluğu tek ağızdan konuşur ama sen duymazsın-duyamazsın.
kulakların uğuldar. ağlamak istersin.
okulun kapısına çıktığında sana doğru hızlı adımlarla gelen birini görürsün. çantanı elinden alıp arabaya atar, sessizce arabaya binersin. ağlamaya başladığında her şey için çok geçtir, haberi herkesten sonra öğrenmişsindir. ve bir ölüm haberi, en kötü böyle haber verilebilir.
