evde otur otur sıkıldım, biraz vakit geçirmek biraz da paralanmak için izmir'de bir alış veriş merkezinde sikimsonik bir işe girmiştim geçen ay part-time.
tükkanın önünden günde binlerce insan geçiyor. adam çocuğunu, karısını, baldızını, görümcesini kapmış gelmiş mekana. bebek arabası önüne katmış kervan mobilyanın vitrinin içerisinden şaşkın gözlerle baka dalıyor. o an iç sesi ile "la bi sandalyeye 273 lira veren zihniyetin götünü keserim!" diye haykırıyor, görebiliyorum gözlerindeki bu ifadeyi. sadece o değil ki! aynı manzara ile dakika başı karşılaşmak mümkün. bu kadar mutsuz olacağını bile bile tüm ailesini de kapıp alış veriş merkezine gelen bu güruha inanasım gelmiyor.
çocuğu eline, bacağına yapışmış "dondurma!" diye zırlarken, "hadi fahriye hadi bak dövücem amaa artık haa!" kıvamı karşılık verirken belki de cebindeki cüzi işçi maaşının burukluğunu yaşıyordur bilemem. ama o asık suratından ve hiç bir mimik ile bezeyemediği ifadesiz yüzünden mutsuz olduğu o kadar aşikar ki, yanına gidesim geliyor. omzuna dokunmak istiyorum arkasından, "abi madem bu kadar mutsuz bu denli umutsuzsun, niçin aileni bir parka, bir sahil kenarına götürmedin? neden buradasın abii? ne işin var kervan mobilya'nın önünde güzel abim?" diyesim geliyor. tutuyorum kendimi...
