durup dururken aklıma gelen rafet el roman şaheseri. bir dinledim iki dinledim döngüye alıp dinledim. kendime baktım, sanki kamerayı gözümden alıp yukarıdan beni çeker gibi görmeye başladım.
çok büyük potansiyeli olan ama kaybeden vasfında biri olduğunu gördüm.
yalnız.
yalnızlığından mutlu olduğunu sanan bir aciz. aciz ki ne aciz. birkaç dostu olduğunu sandı aciz. kandı çakallara. oysa maddiyatmış gerisi yalanmış.
geri zekalı biriydim ben. o benim ufkumu açmıştı hep, hep o destek olmuştu. yememiş içmemiş benim rahat etmem için belki istediği şeyleri ertelemişti. canım annem. o gidince ben çöktüm. en büyük hırsları olan, başaramayacağı şeyleri onun sayesinde başarmış olan ben.
sen artık yoksun. ama senin aldığın hırka var üzerimde. nedense senin elin değimiş şeylere sarılınca kendimi iyi hissediyorum.
