sanırım şu saatlerde yoğun bakımda yaşamak ile ölmek arasında bir savaş vermektesin. ne diyeyim dede, sağlığında babama, anneme, amcalarıma, halalarıma ettiğin eziyetler aklımdayken, geçmişte yaptıkların yüzünden, benim bir zamanlar safça sevdiğim adamın ailesi tarafından eziklenmiş, utandırılmışken ne diyeyim?? ve yine her şeye rağmen, en son komaya girdiğinde, kendine düşman etmeye çalıştığın çocuklarına rağmen babamın senden vazgeçmemesi...
yanında bir tek biz vardık ve biz seni yaşama döndürdük değil mi dede?
her fırsatta 'dede'sin diye seni görmeye halini hatrını sormaya gelen bir tek bizdik değil mi???
en son gördüğümde son görüşüm olduğunu biliyordum. herkesi geçtim, bana kattığın acılara rağmen içim cız etti.
bir ömür böyle geçti işte, değdi mi be dede?? o hırsların için bu çekilen acılara değdi mi??
