dede..
ne kadar özlemişim bu hitabı. küçüktüm ki.. bize gelişlerinizde çok rahatsız oluyordum ne salakça ne cahilce birşey bu. sen her sabah, ben okula giderken cebime para koyar tekrar yatardın sıcacık yatağına. bende öylesine bir teşekkür eder, öpücüğümden mahrum, bırakırdım seni öylece.. vefatında anladım geç kalmış, telafisi asla mümkün olmayacak olan bütün duyguları.. seni o an özledim.. yerde yatıyordun ya hani beyazlar içinde.. boyun korkunç derecede uzundu ya hani .. işte o an senin ayakta olman gerektiğini, böyle büyük ulu bir adamın hayatından vazgeçebilecek olmasına imkan verildiğini anlamış değildim. seni o yerde yatarken gördüğüm ilk an özledim dede.. masmavi gözlerinin son ışıltısıyla bakarken boşluğa, seninle göz göze gelebilmek için son kez, geçtim gözlerinin önüne ama olmadı gelemedim.. baktığın yer her nereyse yoktum ben orada.. senin üzerine kuramadığım cümleler hep içimde kaydoluyor ruhumun biryerlerine. gelicem yanına ve o muhtaçlıkla sana söyleyemediğim kelimelerimi bir bir dökücem önüne..
dede.. seni seviyorum
