"normallerin" somurtarak gezdiği dünyanın gülen yüzleridir. neden gülerler hiç neden yokken sokakta? peki biz neden somurtarak yürürüz sebepsiz yere her daim? yoktur onlarda kin, nefret, haset ve hırs da ondan. bir hayatın akışına bakarlar; bir de hepimizin ne zamandır bakmayı unuttuğu semaya, sonra gülerler içlerinden gelerek saf bir çocuk gibi. "bu insanlar ne budala, şu evrende bir nokta kadar bile yer kaplamadıklarının farkına varmadan kendilerini evrenin merkezi sanmakta. yerler birbirlerini fani bir çıkar, bir hırs uğruna. varsın ben olayım deli onların minik dünyalarında".
