Birini seviyordum ben, ara sıra yaparım böyle terbiyesizlikler ..
Sonra onunda aynı şeyleri hissettiğini düşünerek cesaretlendiririm kendimi..
Kendi kafamda onun da beni sevdiğini ama bunu bana söyleyemeyecek kadar utangaç olduğunu kurarırım..
Üstüne bir de inanırım bu saçmalığa.. Cidden ne kadar saçma di mi ?...
işte sevdiğim adamın da aynı şeyleri hissettiğini düşündüğüm zamanlardan birinde ben yine iç dünyamda coşuyorum..
Ondan gelen her mesajı, yaptığı her hareketi kendi düşüncem doğrultusunda birbirine ekliyor ortaya bir şizofrenin bile çıkaramayacağı sonuçlar çıkarıyorum.
Ve o sonuçlarda hep o bana aşık'mış çıkıyor..
Mesela msnde ben online olduktan 2 dk sonra online olsa "aha beni gördü de geldi" diyorum
Oysa ne kadar sıradan bir tesadüf di mi ?
Ya da nasılsın diye sorarken yanına canım eklese "oldu işte bak canım dedi bana" diyorum..
Oysa hepimiz biliyoruz ki canım artık canın olmayanlara bile söylenen, alelade bir laf ..
Ben bunları kafamda kurarken karşı tarafta tık yok ama
Yani tamam bana canım diyor, habire muhabbet halindeyiz, mesajlaşmalar falan ama adam bunu resmiyete dökmek adına en ufak çaba sarfetmiyor, hiç adım atmıyor.
Neyse ben onun yapmaya çekindiğini düşündüğüm şeyi yaptım..
-Sana karşı arkadaşlıktan öte bi'şeyler hissediyorum ben, dedim..
Bunu yaptıktan sonra ben bile şaşırdım ama asıl şaşırdığım onun verdiği tepkiydi ..
Asıl şaşırdığım bu kadar klasik bi cümleyle reddetmesiydi ..
--" Ben aynı şeyleri hissetmiyorum.. seni arkadaş olarak çok seviyorum, ve bu bozulsun istemem .. "
Hadi bunu geçiyorum..
Ama bana nasıl aynı şeyleri hissetmediğini söyler?
Biz değil miydik gecelerce mesajlaşan, biz değil miydik birbirimizin canımı, cicimi?
Evet öyleydik de peki neden böyle oldu?..
Yani bana kalsa biz çoktan sevgili olmuştuk..
Birlikte gülüp ağlamıştık..
Bazen kavgalar etmiştik, barışmıştık.
Ama gel gör ki ben tüm bunları yaparken adam benden hoşlanmıyormuş bile..
insanları anlayamıyorum işte ben..
insanları hep yanlış anlıyorum ben, bu kadar da safım işte ben!
