günlerdir bir gelişme yok, durumu stabil. camın ardından izliyorum. doyamıyorum bakmaya, beni bırakıp gitmesini istemiyorum.o sıcacık elleri yine ellerimi tutsun saçlarımı okşasın istiyorum.hayata sıkı sıkı tutanan bu adam hep sevdikleri için bir şeyler yaptı.bugün ben onun için bir şeyler yapmak istiyorum ama nafile, ne en iyi doktorlar ne en iyi hastane ne de cebimdeki para onu kurtarmaya yetmiyor.bir kış günü hiç de beklemezken uyanıyor bana bakıp gülümsüyor ve el sallıyor, bu onunla son bakışmam oluyor. bir daha hiç gözlerini açmıyor, boylu boyunca upuzun yatıyor öyle. elleri buz gibi olmuş. gitmiş bitanem beni bu bok gibi dünyada tek başıma bırakmış kalabalıkların arasında.toprağa vermeye kıyamıyorum. dualar ediliyor canıma, zor duruyorum ayakta, şimdiden özlediğimi hissediyorum içim yanıyor. tabutu gözümün önünde, cemaat toplanıyor imamın sesini duyuyorum. cemaate bir şeyler anlatıyor, bir ara eliyle tabuta tıklatıp ''ne götürdün ha oraya ne götürdü şimdi bu ?'' diyor. bir an kalıyorum öyle benim melek gibi dedeme karıncayı bile incitmeyen dedeme ne götürdün diyor.gözüm dönüyor, dedeme böyle bir muamele etmesine dayanamıyorum, adamın yakasına yapışıyorum. dedemin cenazesini böyle haysiyetsiz böyle orospu çocuğu bir adamın kaldırmasına müsaade etmiyorum.başka biri gelip namazı kıldırıyor.benim kıyamadığım hayatımdaki en güzel insan hiç haketmediği ve hiç istemediğim bir şekilde uğurlanıyor.
11.12.2010
bugün ikinci yılı doldu, zaman geçmiş gitmiş. çok geçmez gelirim ben yanına, rahat uyu sen bitanecim.
