tanım için, her şeye inat hayata pozitif bakabilmektir buğulu camlara gülmek.
yağmurun fısıltısını duymak için araladığım cam, yine yağmurlu bir günde sıcaktan buğulanmış metro camına koyduğum gülücüğü hatırlattı bana. havanın birden bozulmasından mıdır nedir,dikkat ediyorum öyle havalarda daha da bir somurtgan oluyor toplu taşıma yolcuları. çok zorlandım o ifadeyi cama işlemekte. parmağımı camla buluşturduğum o ilk anda sanki herkes bana bakıyordu. dalga geçecekler diye düsündüm. durduk yere gülene bile laf eden bir dünyadayız,sen kalkıpta öyle bir ortamda nasıl cama gülücük konduracaksın ki? öyle böyle derken koydum ilk buseyi camın ıslak yüzüne,sanki sevgiliyi öpüyordum. üstümden ağır bir yük kalkmış gibiydi,huzurluydum. çünkü içime dert oluyor toplu taşıma araçlarındaki bu toplu suratsızlık. hızımı alamadım bir daha bir daha güldüm buğulu camlara inat. küçük kardeşlerimi düşündüm aşağılara da güldüm onlar için. görenler ne dedi bilmiyorum ama ben önümü kapatan yağmura, o buğuya inat gülüyorum dedim herkese. dünyaya açılan camların yanındakiler yüzünden buğulanmış olsa da yapman gereken sadece cama bir gülücük koymak dedim. o vakit camın buğusunu soluyan herkes senin gibi bakacaktır dünyaya. sen yeterki gülmediklerini hatırlat onlara...
